دوران تحصیلی ابتدایی مهم‌ترین مرحله در زندگی کودکان است که ضرورت توجه به عواطف آنها بیش از پیش باید مورد توجه قرار گیرد چراکه این دوره در راستای شکل‌گیری شخصیت دانش‌آموزان و از حساس‌ترین مقاطع سنی محسوب می‌گردد. از نظر کارشناسان، این دوران بهترین زمان برای انس بیشتر دانش‌آموزان با متون دینی و قرآنی است. بنابراین، اهمیت آموزش در پایه ابتدایی و نیز شکل‌گیری شخصیت انسانی در مرحله‌ی کودکی و تلاقی این دو، حاکی از نقش فوق‌العاده‌ی شان در حیات انسانی شخص و بالتّبع زندگی اجتماعی اوست. پژوهش حاضر، با هدف بررسی راهبردهای افزایش علاقه دانش به درس قرآن، به روش مبتنی بر رویکرد اقدام پژوهی، در یکی از مدارس ابتدایی شهرستان بابل انجام پذیرفت. در این پژوهش پس از کشف علل بی‌علاقگی دانش آموزان به درس قرآن، منجر به تدوین راه‌حل‌ها پیشنهادی برای برون‌رفت از این مشکل و سپس به مرحله اجرا راه‌حل‌های پیشنهادی در محیط واقعی کلاس درس منجر گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که به کارگیری روش‌های ترکیبی و نوین تدریس در درس قرآن، محیط کلاس را از حالت کسل کننده به فعال تغییر و میزان علاقه دانش آموزان به درس قرآن را به حد مطلوب رسانده است.
)